"Ik dacht 'kom, ik gà al,

dan bén ik er al.’

Want de afwezigen hebben ongelijk, toch?

Mijn vader bijvoorbeeld, die is er niet meer.

Die kan niet meer vertellen waarom hij zo nodig moest verdwijnen in de televisie.

En ik maar de plezante uithangen.

Niet om iedereen te vermaken, maar om zijn aandacht te vangen.

Het is niet gelukt.

En kijk, ik sta hier nog.

De mens is al dood en ik sta hier nog.

Aanwezig!”

Aanwezig zijn of afwezig zijn, dat is de vraag die Johan Terryn al enige tijd bezighoudt. In zijn nieuwe voorstelling probeert hij zoveel als mogelijk in het hier en nu te kruipen. Er te zijn en te blijven. Een hele toer in een wereld vol prikkels die ons naar elders lokken.

Hij herinnert zich zijn vader die aanwezig was zonder aanwezig te zijn.

Net als zovele vaders van die generatie. Wat je ook vroeg, het antwoord was steevast ‘hmm’.

Wanneer hij zelf zijn jongvolwassen zoon in een verre, vreemde stad achterlaat en hij twijfelend zwaaiend wegrijdt, vraagt hij zich af of hij het zelf wel genoeg is geweest. Aanwezig.

Het gevoel ‘Ik heb nog zoveel te geven’ plaagt hem.

Op de lange terugrit maakt hij een inhaalbeweging. Hij verzamelt de belangrijkste levenslessen. De dingen die zijn eigen vader nooit heeft uitgesproken en die hij nu zelf moet verzinnen of lenen van mensen die hij bewondert. Een speech om zijn zoon het leven in te sturen. Zijn eigen -soort van- ‘Wear Sunscreen’ oftewel

‘900 km goeie raad om ten volle aanwezig te zijn in dit leven’.

Net als in zijn eerdere voorstellingen ‘De ingehuurde man’, ‘Het Uur Blauw’ en ‘Tot Onze Grote Spijt’ weet Johan Terryn met zijn stand-up psychology opnieuw te raken. Zijn toon varieert tussen grappig, bezwerend, ontroerend en hartverwarmend.